Ulica Janka Čmelika pripada teritoriji Mesne zajednice Vojlovica. Pod ovim nazivom postoji od 1949. godine, a prostire se od Spoljnostarčevačke do Ulice bratstva–jedinstva.
Janko Čmelik (16. novembra 1905 – 12. maja 1942) bio je revolucionar, učesnik Narodnooslobodilačke borbe i narodni heroj Jugoslavije.
Poticao je iz siromašne zemljoradničke porodice vojvođanskih Slovaka iz Stare Pazove. Pošto mu je otac umro nekoliko godina nakon završetka Prvog svetskog rata, ubrzo posle osnovne škole je s majkom počeo da se bavi zemljoradnjom. Budući da nisu imali dovoljno zemlje, radio je kao nadničar kod bogatijih seljaka. Posećujući čitaonicu Slovačkog narodnog doma, došao je u dodir s komunistima i 1935. godine postao član tada ilegalne Komunističke partije.
Bio je veoma društveno aktivan i uticao je na poljoprivredne radnike i siromašne seljake da se organizuju i bore za bolje uslove života. Od 1936. bio je sekretar partijske ćelije, a od 1937. godine sekretar Mesnog komiteta KPJ u Staroj Pazovi. Učestvovao je u organizaciji štrajka poljoprivrednih radnika u Staroj Pazovi, a aktivno je radio i sa omladinom. Od 1938. je vršio dužnost sekretara Sreskog komiteta KPJ za Staru Pazovu, a 1940. bio je izabran za člana Okružnog komiteta KPJ za Srem. Politički je delovao i kroz Slovačku čitaonicu, gde je bio član uprave.
Veoma aktivno je radio na razvijanju zadružnog pokreta, a tokom 1939. godine bavio se formiranjem organizacije Zadružne omladine. Bio je izabran za predsednika Zemljišne zajednice, koja je sprovela odluku o podeli dela državne zemlje bezemljašima. Zbog političke aktivnosti bio je u nemilosti režima Kraljevine Jugoslavije, a veleposednici su mu zabranjivali da dolazi na njihova imanja i „podbunjuje radnike”. Njegova kuća bila je sastajalište komunista, tu su održavane partijske konferencije značajne za revolucionarnu aktivnost u ovom delu Srema.
Učestvovao je u Aprilskom ratu 1941. godine, a nakon kapitulacije Jugoslovenske vojske odveden je u zarobljenički logor u Nemačkoj. Juna 1941. godine uspeo je da izađe iz logora i vrati se u Staru Pazovu, gde se odmah povezao s partijskom organizacijom. U toku priprema za oružani ustanak bio je imenovan za političkog sekretara Sreskog komiteta KPJ zadužen za rad u staropazovačkom srezu. Aktivno je radio na okupljanju ljudi, formiranju i učvršćivanju udarnih grupa i uspostavljanju partijskih veza. Kao član Okružnog komiteta, radio je na formiranju Podunavskog partizanskog odreda, a učestvovao je i u prihvatanju grupe robijaša-komunista koji su avgusta 1941. godine pobegli iz sremskomitrovačkog zatvora.
Posle izdaje jednog član Biroa Pokrajinskog komiteta KPJ za Vojvodinu ustaška policija mu je postavila zasedu i uhapsila ga 19. novembra 1941. godine u Staroj Pazovi. Prilikom hapšenja Janko je pokušao da pobegne i bio ranjen. Odveden je u ustaški štab, gde je mučen, ali pošto je bio u teškom stanju, prebačen je u zemunsku bolnicu. Februara 1942. godine je iz bolnice bio prebačen najpre u zatvor u Rumi, a potom u Vukovaru. Ustaška policija je znala da je jedan od organizatora komunističke organizacije u Staroj Pazovi i htela je da ga prisili da otkrije svoje saradnike, zbog čega je u toku istrage bio podvrgnut strašnom mučenju – gulili su mu kožu s leđa i svrdlom bušili kosti na nogama.
Janko je uporno ćutao i nikoga nije odao, zbog čega ga je Preki sud u Vukovaru 2. maja 1942. godine osudio na smrt. Streljan je 12. maja u Sremskoj Mitrovici, zajedno s grupom rodoljuba iz Srema, a na streljanje je izveden na nosilima. Sahranjen je na groblju u Staroj Pazovi, a njegovo ime je upisano u Aleji heroja na spomen-groblju u Sremskoj Mitrovici.
Za narodnog heroja je proglašen 25. oktobra 1943. godine.
Foto: Vikipedija/Slika je skenirana iz knjige „Narodni heroji Jugoslavije“, „Mladost“ Beograd 1975. godina
