Zemlja je jako plodna (nekada se tu nalazilo Panonsko more), klima je umereno kontinentalna, a stanovništvo uglavnom srpsko. Najveći grad Semberije je Bijeljina, sa oko 150.000 stanovnika (po proceni 2005) u celoj opštini.

Severna granica Semberije je reka Sava, istočna Drina, dok o tačnoj granici na zapadu i jugu postoji više različitih mišljenja. Pošto se najveći deo Semberije administrativno nalazi u opštini Bijeljina, ustaljeno je mišljenje da Semberija obuhvata 60 naseljenih mesta, odnosno prostor opštine. Prema Vladimiru Ćoroviću i Vladislavu Skariću, Semberija se na jugu prostire do Priboja, Maleševaca, Tobuta i Bogutova Sela, čime obuhvata deo opštine Lopare i opštine Ugljevik. Oblast se po Jovanu Cvijiću na jugu prostire do reke Janje. Na jugozapadu i zapadu se prostire do obronaka Majevice, odnosno do predela gde prestaje ravnica i počinju brda.

Tokom rimske uprave Semberija je bila u sastavu provincije Panonije. Krajem starog veka područje Semberije dolazi pod vlast Ostrogota i Huna, da bi tokom srednjeg veka bilo u sastavu Langobardske države, Vizantije, Avarskog kaganata, Kneževine Srbije, Bugarskog carstva, Kraljevine Ugarske, Banovine Bosne, Sremske zemlje Stefana Dragutina, Kraljevine Bosne i Srpske despotovine.

Tokom vizantijske uprave, u 11. veku, Semberija je bila u sastavu teme Sirmijum, a tokom ugarske uprave u sastavu Banovine Soli i, kasnije, u sastavu Srebreničke banovine.

U vreme osmanske uprave područje Semberije nalazilo se u sastavu Bosanskog pašaluka i Zvorničkog sandžaka. Tokom perioda austrijske uprave (1718–1739) bilo je u sastavu austrijske Severne Bosne. U vreme Prvog srpskog ustanka Semberija ulazi u sastav Karađorđeve Srbije. Nakon toga ponovo se uspostavlja osmanska uprava, koju 1878. zamenjuje austrougarska. U vreme austrougarske uprave Semberija je bila deo kondominijuma Bosna i Hercegovina.

Na kraju Prvog svetskog rata, 1918. godine, Semberija postaje deo Države Slovenaca, Hrvata i Srba, a potom deo Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca. Između 1941. i 1945. bila je pod okupacijom Nezavisne Države Hrvatske, da bi potom ovo područje ušlo u sastav Bosne i Hercegovine, jedne od republika nove socijalističke Jugoslavije.

U vreme raspada Jugoslavije proglašena je, septembra 1991. godine, Srpska autonomna oblast Severoistočna Bosna (SAO Severoistočna Bosna), čiji je glavni grad bio Bijeljina. U novembru iste godine oblast je promenila ime u SAO Semberija, a u decembru u SAO Semberija i Majevica. Godine 1992. oblast je ušla u sastav Srpske Republike Bosne i Hercegovine, kasnije nazvane Republika Srpska.

***

U osmom veku naselje Bistrica bilo je bez sumnje centar župe koja je obuhvatila celu ravnicu pre nego što je nastala Bijeljina…

Sam grad Bijeljina u istorijskim dokumentima i spomenicima pominje se relativno kasno. Najstariji poznati zapis o ovom naselju od 3. marta 1446. godine nalazi se u Dubrovačkom arhivu. Tada su ljudi iločkog bana tu opljačkali dubrovačkog trgovca Bogišu Bogmilovića, a o tome je ostalo pisano svedočanstvo.

Današnje ime grada je mlađe. Ono je slovenskog porekla. Topomini sa atributom beline često se sreću kod Slovena: Beograd, Bijelo Brdo, Bijela Stijena… Naziv Bijeljina koristi se, međutim, tek od 1918. godine, a preteče su mu Bijelina, Belina, Bilina… Pretpostavlja se da je imenu kumovala belina zemljišta na kojem je nastalo naselje, a da je čitav kraj dobio naziv Semberija zahvaljujući vrednim ratarima – semberima koji sakupljaju plodove…